علی (ع) کسی است که طلوعش در بیت الحرام ندای سرفرازی و استقامت در مقابل حوادث را سر می دهد و غروبش در مسجد کوفه آکنده از درسهایی است که براقصی نقاط جهان سایه ای عاشقانه و عارفانه افکنده است. آری از این خاطر است که شیعیان بر سایر مذاهب  به خود می بالند.  چه این که مکتب عشق و محبت حضرت علی(ع) در بطن عالم تشیع دخالت تام دارد. قرنهاست که ما سر از پا  از فرط شادی نمی شناسیم و در احیای فرهنگ عدالت محور و عدالت گستر امام اول شیعیان جهان از پا نیستاده ایم و طبعا این راز نهفته، در دل شبهای احیا آشکا رمی شود. ارزش و مقام لیالی قدر را کسی جز خدای عزوجل نمی داند.
 چرا که همان شبهایی است که کتاب خدا بر سینه مبارک پیامبر (ص) نازل می شود.
شبهایی که عظمت و هیمنه آن از هزاران ماه هم برتر است. پس کیمیا به معنای واقعی کلمه، عشق علی (ع) است. کیمیایی که اکسیری بنام «کوثر» را پیامبر عظیم الشان اسلا م به همسری آن بر می گزیند. پس بی گمان عشق نایاب ما فاتح خیبر است. فاتح خندق و جمل و نهروان است. آری عشق ما شیعیان، عشق به امام اول خویش علی (ع) است. عشق به شخصیتی است که درمقابل خوارج (شورشیان) بسان سدی آهنین می ایستد و می داند آن حضرت که نیرنگ معاویه در جنگ صفین به خاطر احیای قرآن و تلالو حقیقت و معنی آن نیست، بلکه از قرآن به عنوان وسیله ای در جهت نیل به اهداف شوم و دروغین خود تمتع می جویند و مرا دازاین که قرآن را بر سر نیزه ها می زنند و تنها حکم را حکم خدا می پندارند، دروغ محض است و از دید مبارک قرآن کاملا مردود و ناپذیرفته. اما با این کار هدفی را دنبال می نمایند. چرا که با اینکه مکتب خوارج مکتبی نبود که بتوان بر ابقای آن حسابی باز کرد، اما این مکتب اثر خود را بر جای گذاشت و امروز ما شاهد نفوذ افکار و عقاید خارجیگری در سایر فرق اسلامی  هستیم. به نحوی که هم اکنون نهروانی های فراوان وجود دارند و مانند عصر و عهد علی خطرناک ترین دشمن داخلی اسلام به شمار می روند. همچنان که معاویه ها و عمر و عاص ها ابراز وجود می کنند و از آب گل آلود ماهی می گیرند. اما فروغ ولایت و نور عدالت همیشه در جاده جهان اسلام راهنما و راهگشای ماست و هر روز بیش از پیش در این جاده  پرتو افکنی می کند. قرن های متمادی است که از غروب آن خورشید تابناک کعبه می گذرد. ولی هنوز هم ذره ای از این علاقه و ارادت خالصانه شیعیان نسبت به امام خود علی(ع) کم نشده است و به شکر خدا این علاقه به دور از کبر و ریا در قلوب مسلمین موج می زند. این روزها نخلستان کوفه در تاب و تب است و نیم خیز سپیده در پشت  کوه های مکه به احترام شب های قدرت برخاسته است. این روزها سکوت در حنجره کوچه های آشنایی به خوابی سنگین رفته است و غروب کوفه آکنده از فریاد است. این روزها خورشید بر بام آسمان دست به زانوست و ماه از فرط غم سر در گریبان.
ستارگان در سوگ امام آسمان ها و زمین می گریند و صلای شب بوی خون می دهد و خنده های روز به ماتم نشسته اند. اما مژده به دل ها، مسیحا نفسی است که با خود بوی کسی را می آورد و بشارت می دهد که شهادت بزرگترین درجه کمال است و آنان که جان شیرین خود را از برای جاودانگی خورشید عدالت فدا می کنند، یقینا چنین خورشیدی برای همیشه در آسمان دنیا پرتوافکنی خواهد کرد.
و به قول مولانا: در شجاعت شیر ربا نیستی /  در مروت خود که داند کیستی؟
آری علی(ع) نمادی از شجاعت و مروت و مردانگی بود و تنها خویش به خویشتن در جهت آشنایی این صفات بینا و آگاه است. نمادی از ایمان و اخلاص. و ما شیعیان به این عشق نایاب و پاک سرشت عشق می ورزیم و مهرعلی را در دلهایمان پرورش می دهیم و شهادت آن را سعادت عالم بشریت می پنداریم. چرا که شهادت علی فنا نیست بلکه بقاست. درود خدا می فرستیم به روان پاکش که خاک آن را در آغوش گرفت، ولی فرهنگ عدالت محوری و ضعیف پروری و مخالف پروری آن تنها با شهادتش مدفون نگشت، بلکه رشد و نموی چشم گیر پیدا کرد و صلای هستی خود را به همه جهانیان مبرهن ساخت.